UITREIKING EEN

Ik zit hier met tranen in mijn ogen!

Heb vorige week hard gewerkt om een mooi voorstel neer te leggen om een teambuildings-sessie te begeleiden. Had een goed en degelijk voorstel neergelegd.

Krijg net een mailtje dat helaas er gekozen is voor een ander. Ik ben daarna 20 minuten van slag geweest en uiteindelijk voelde ik tranen in mijn ogen.

Ben rustig gaan zitten en ben op onderzoek in mezelf gegaan, waarom raakt dit me zo, wat is dit precies?

Uitreiking.

Het gevoel dat ik diep vanbinnen voelde was het kleine jongetje dat uitreikte naar zijn ouders om aandacht en liefde te krijgen en dit niet kreeg. Alsof ik mijn armen uitsteek en iemand met een ferme tik ze wegslaat. Dit is zeer pijnlijke ervaring.

Als volwassene snap ik dat dit kan gebeuren, dat ik donderdag als we er een skype-gesprek over hebben, hier als volwassenen naar kunnen kijken en wellicht nog tot iets kunnen komen.

Toch is het interessant om dit te onderzoeken, want blijkbaar is dit wat er gebeurt, keer-op-keer als ik ‘wordt afgewezen’, het kleine jongetje dat zo graag gezien wil worden, voelt zich afgewezen en kruipt steeds weer opnieuw terug in zijn holletje. Ik weet zeker dat meer mensen dit hebben, maar wellicht niet beseffen. Dat ze (zeer) gevoelig zijn voor afwijzing.

Neem ik de opdrachtgever iets kwalijk, uiteindelijk niet! Het is namelijk aan mij dat ik hier zo gevoelig op reageer. Door dit te beseffen kan ik het kleine mannetje troosten en er sterker uitkomen.

Ben dus blij dat ik dit besef en stap-voor-stap kan gaan loslaten; dat de ‘afwijzing’ niet meer zo raakt, zonder gevoelloos te worden. Wie weet kan het jongetje volgende keer wel juichen als hij wel wordt gezien en ‘omarmd’!

In een zakelijke context speelt dit ook een enorme rol. Ik zie dit overal terug komen. Voor mij is dit zelfs de nummer een reden waarom medewerkers:

·      Niet opkomen voor zichzelf;

·      Mensen leidinggeven zo spannend vinden;

·      Teams niet functioneren;

·      …..

Allemaal met als oorzaak dat we niet durven uit te reiken naar de elkaar, ons kwetsbaar durven op te stellen en zo onszelf te kort doen. Het gaat er hierin niet om of dit terecht is; dat we daadwerkelijk worden afgewezen. Het is diepe oer angst.

Mocht je hier meer over willen weten of heb je een andere vraag aan mij, neem contact met mij op en stel hem dan!